De uitslag is binnen. Ik eis een hertelling.

Het was een zware campagne, waarin ik het achterste van mijn tong moest laten zien. Maar de uitslag is bekend en het verlies moet ik nemen als een man. Ik had gedacht dat mijn standpunten over de zorg en de financiën toch de doorslag zouden geven. Maar de andere partij, het meidenkader zoals ik het noem, wist toch een meerderheid (3 zetels) te vergaren. Gelukkig, mijn zetel aan de eettafel behoud ik…

Terug naar de tekentafel dus. Mijn plannen om de zorg te hervormen vielen niet in goede aarde. Ideeën voor een eerlijke verdeling van was, afwas en schoonmaak kregen niet de gewenste steun. En ook mijn economische plannen, met een mooi financieel vergezicht, haalden het niet. Het uitstellen van het zakgeld met minimaal nog een jaar, de online aankopen inperken tot een minimum. Geen kans. ‘Eigen gewin’, ‘Egoïstisch’ en ‘Superzuinig’; wat ik naar mijn hoofd kreeg was niet van de lucht.

“Een ‘zakgeldaffaire’ zou
wel eens slecht kunnen zijn
voor mijn geloofwaardigheid.”

Tegen beter weten in en in een laatste wanhopige poging ben ik tijdens mijn campagne langs de deuren gegaan om steun te krijgen. Bij kamer 1 werd mij gevraagd met een sterker standpunt te komen betreffende de aanschaf van de zomergarderobe. Nóg een keer de oude kleren van de oudere partijgenoot ging écht niet meer gebeuren. Bij kamer 2 werd ik afgescheept met de vraag hoeveel zakgeld er dan wel elke week over zou worden gemaakt en dat een ‘zakgeldaffaire’ wel eens slecht zou kunnen zijn voor mijn geloofwaardigheid. En bij kamer 3 bleek de hoeveelheid deken wél verschoven te zijn van het midden naar rechts. ‘Zie je wel dat het kan’, dacht ik nog.

Sterk front

Van te voren wist ik dat ik een sterk front tegenover me had. De voorzichtige peilingen lieten al een verschuiving zien naar het midden (lees: de meiden). Toen ik de eerste exitpoll zag, wist ik dat het een verloren zaak was geworden. Debatten over het ‘glazen plafond’ en ‘meer gelijkheid’ kon ik gewoonweg niet winnen. De rest van het programma was al niet veel beter voor me. Meer mannen in de zorg, diverse financiële steunpakketten en ook een in mijn ogen onhaalbare klimaatvisie, waarbij het wel een graadje of 2 warmer in huis mag zijn en dat een kwartier douchen bij het ‘nieuwe normaal’ hoort.

Bij deze wil ik de felicitaties overbrengen naar de grote winnaar, die een sterke campagne heeft gevoerd. Wat mij rest is vier jaar lang oppositie voeren. Als grootste oppositiepartij ga ik wederom een termijn lang mijn eigen standpunten door proberen te drukken. Aan tafel merk ik dat ik steeds een stukje verder naar rechts toe schuif. Maar nu zet ik er een punt achter. De was is klaar en die moet worden opgehangen…